Δεν θυμάμαι τελικό τουρνουά μπάσκετ που να έχει κριθεί με τόσο αστείο τρόπο όσο ο εφετινός τελικός στην Ευρωλίγκα ανάμεσα στην δίκαια θριαμβεύτρια Εφές και στην Ρεάλ Μαδρίτης που το να πεις αυτοκτόνησε είναι λίγο. Αυτό που συνέβη στο τελευταίο λεπτό του ματς δεν ήταν λάθος: ήταν ένας απόλυτος παραλογισμός.

Σαράντα και κάτι δευτερόλεπτα πριν το τέλος ο κατάκοπος αλλά πάντα πανέξυπνος Γιουλ μετά από μια βόλτα στη ρακέτα της Εφές μείωσε με ένα μπάσιμο σε 57-58. Η μπάλα θα πήγαινε στους Μίσιτς και Λάρκιν κι όλοι περιμέναμε να δούμε τι θα σκαρφιστούν. Η Ρεάλ είχε να δώσει, όχι ένα άλλα δυο φάουλ, αλλά κυρίως έπρεπε να ξαναπάρει τη μπάλα αφού ήταν πίσω στο σκορ. Μπορούσε να κάνει δυο πράγματα: η τρία φάουλ πολύ γρήγορα για να στείλει κάποιον παίκτη της Εφές στη γραμμή των βολών ή να παίξει άμυνα για 24 δευτερόλεπτα ελπίζοντας πως αν το σουτ δεν μπει θα έχει στη διάθεσή της τα δικά της 20΄’ για να ορίσει τη μοίρα της. Αυτό που έκανε συνιστά ιστορική σαχλαμάρα: οι παίκτες της έδωσαν τα δυο φάουλ αργά, βοηθώντας την Εφές να κρατήσει τη μπάλα για πάνω από 35 δεύτερα. Ο Λάρκιν σούταρε στα 5΄΄πριν το τέλος, αστόχησε, υπήρξε μάχη για την διεκδίκηση του ριμπάουντ και το παιγνίδι τελείωσε: η Εφές κέρδισε ένα τρόπαιο με ένα χαμένο σουτ και μια διεκδίκηση.

Η ερώτηση είναι γιατί έγιναν όλα αυτά. Εχω μια απάντηση. Για την ακρίβεια δυο. Μίσιτς και Λάρκιν.

Όλα στο τέλος

Το Final 4 του Βελιγραδίου είχε τρία ματς που κρίθηκαν στο τέλος: οι δυο ημιτελικοί και ο τελικός ήταν παιγνίδια λεπτομερειών. Το ότι η τελική νικήτρια μετά από τέτοιες διαδικασίες είναι η περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν είναι καθόλου παράξενο. Τα Final 4 είναι διοργανώσεις που κρίνονται από τις εμφανίσεις των περιφερειακών και των σκόρερς που συνήθως είναι περιφερειακοί: πολλές φορές κερδίζει μια ομάδα γιατί έχει ένα τέτοιο παίκτη σε δαιμονιώδη κατάσταση - ποτέ δεν χάνει μια ομάδα όταν έχει δύο. Κι όταν μάλιστα αυτοί οι δυο είναι δυο σεσημασμένοι κίλερ που πριν κερδίσουν τα ματς στο παρκέ αποδείχτηκε πως κάνουν κάτι εξίσου σημαντικό: διαλύουν το μυαλό των προπονητών που πρέπει να τους αντιμετωπίσουν.

Ο σύζυγος που ευνουχίστηκε

Αυτό έπαθε χθες ο καλός Λάσο και το πλήρωσε τελικά η Ρεάλ. Ολη του η σπουδή από την αρχή του παιγνιδιού ήταν στην άμυνα – δηλαδή στο πως θα σταματήσει αυτούς τους δυο. Ο Λάσο, όπως άλλωστε κι ο Μπαρτζώκας στον ημιτελικό, όπως και ο Μεσίνα στα ματς της Εφές με την Αρμάνι, ως καλοί επαγγελματίες δούλεψαν υποδειγματικά σε αυτό τον τομέα. Η Αρμάνι κράτησε δυο φορές την Εφές κάτω από τους 70 πόντους και ποτέ δεν δέχτηκε πάνω από 75: κι έχασε τη σειρά με 3-1. Ο Ολυμπιακός την κράτησε στους 76 και είχε δεχτεί μόλις 8 στο τέταρτο δεκάλεπτο πριν το σουτ του Μίσιτς – και χθες έπαιξε στον τελικό της παρηγοριάς με την Μπαρτσελόνα. Η Ρεάλ αμυντικά τα πήγε ακόμα καλύτερα: δεν δέχτηκε ούτε εξήντα πόντους! Ο Λάσο έπαιξε άμυνα και σε όλους τους υπόλοιπους – τον Μπράιαντ που πόνεσε τον Ολυμπιακό η Ρεάλ τον εκμηδένισε. Του ξέφυγε μόνο ο Πλάις αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο ψιλόλιγνος και soft Γερμανός θα έκανε τέτοια εμφάνιση απέναντι σε δυο θηρία όπως ο Ταβάρες και ο Πουαριέ. Αλλά η Ρεάλ δεν έχασε από τον Πλάις: έχασε γιατί ο Λάρκιν κι ο Μίσιτς έκαναν το Λάσο να βλέπει εφιάλτες. Και στην προετοιμασία του ματς και στο τέλος του.

Μετά τον τραυματισμό του Γκος, τις διενέξεις με τον Ερτέλ και τη νίκη κόντρα στην πάμπλουτη Μπαρτσελόνα του υπερτιμημένου Γιασκεβίτσιους, ο τελικός για την Ρεάλ θα ήταν δύσκολος. Θα υπήρχε και άδειασμα (αφού κέρδισε τη Μπάρτσα στο ντέρμπι μετά από πέντε ήττες), αλλά θα υπήρχε και διαχειριστική δυσκολία, αφού δεν υπήρχαν γκαρντ για οργάνωση. Η Ρεάλ σούταρε άθλια και δεν πέτυχε πάνω από 60 πόντους, ενώ είναι ομάδα φτιαγμένη για να βάζει τόσους στο ημίχρονο. Μου θύμισε λίγο τον σύζυγο που ευνουχίστηκε για να τιμωρήσει τη γυναίκα του επειδή τον απατούσε – θέλω να πω ότι φρέναρε πολύ και πήγε σε πολύ σετ παιγνίδι παίζοντας το παιγνίδι των Τούρκων, αλλά ας πούμε πως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Και πάλι ωστόσο θα μπορούσε να έχει διαχειριστεί καλύτερα το φινάλε του ματς: θα το κανε αν από την άλλη μεριά δεν υπήρχαν ο Λάρκιν κι ο Μίσιτς.

Δεν αρκεί η άμυνα

Όταν στο μπάσκετ όλα κρίνονται στο τέλος η όποια δουλειά έχει γίνει στην άμυνα σπανίως αρκεί: σπανίως αρκεί και η απόλυτη γνώση της. Αυτό που εγώ είδα στα ματς της Αρμάνι, του Ολυμπιακού και της Ρεάλ κόντρα στην Εφές είναι προπονητές που στα τελευταία δευτερόλεπτα από μέσα τους προσεύχονταν να χάσουν τα σουτ αυτοί οι δυο. Με την Αρμάνι και τον Ολυμπιακό τα έβαλαν: με την Ρεάλ αποδείχτηκε πως αρκούσε ο τρόμος που προκαλούν με την παρουσία τους. Η Ρεάλ χάθηκε σε μια προσπάθεια να τους σταματήσει μοιράζοντας φάουλ χωρίς κανείς να κοιτάζει το χρονόμετρο. Γιατί; Γιατί η σκέψη της Ρεάλ εξαρχής δεν είναι στο πώς θα κερδίσει, αλλά στο πώς θα σταματήσει το Μίσιτς και τον Λάρκιν θεωρώντας πως αν αυτό συμβεί θα πάρει το ματς: αποδείχτηκε πως δεν είναι έτσι ακριβώς.

Θρίαμβος της απλότητας

Ο Αταμάν με αυτούς τους δυο πήρε την Ευρωλίγκα για δεύτερη σερί χρονιά. Θα είχε τρεις σερί κατακτήσεις αν το 2019 η διοργάνωση δεν σταματούσε: τότε η Εφές έπαιζε ακόμα καλύτερο μπάσκετ. Ο Αταμάν έκανε κάτι σπουδαίο: κέρδισε το Final 4 χωρίς τον Σίμον και τον Μπουμουά, με τον Ντάνστον νωρίς φορτωμένο με φάουλ σε δυο ματς, με τον Μοερμάν αόρατο, με τον γέρο Σίγκλετον να βοηθά και τον Μπράιαντ και τον Πλάις να του χαρίζουν μια και μόνο καλή εμφάνιση. Το πήρε απλά γιατί έχει το καλύτερο δίδυμο γκαρντ στην Ευρώπη, αλλά και γιατί όλοι οι άλλοι δεν κατάλαβαν την στιγμή. Αυτή τη φορά για να κερδίσεις την Εφές δεν χρειαζόταν να την «δείρεις» αλλά να την τρέξεις, δηλαδή να πας πάνω από τους ογδόντα πόντους – σε αυτούς δεν θα έφτανε ποτέ στο Βελιγράδι εξαιτίας ων απουσιών: τους είχε εύκολους στη διάρκεια της κανονικής σεζόν όταν ήταν πλήρης. Και θα τους έχει εύκολους πάλι και του χρόνου ειδικά αν όπως όλοι λένε αποκτήσει τον Κλάιμπερν.

Ο Αταμάν που χρόνια τώρα πληρώνει τους Μίσιτς και Λάρκιν πάντα γουστάρει την επίθεση. Απλά ήθελε να δείξει σε διάφορους πως με αυτούς τους δυο το να τους κερδίσει και με την άμυνα δεν είναι δύσκολο. Ηδη τους έχει βάλει στο τρυπάκι να σκέφτονται όταν τον αντιμετωπίζουν πως θα σταματήσουν τους δυο υπερπαίκτες του αντί το πως οι δικοί τους παίκτες θα βάλουν τη μπάλα στο καλάθι. Κι αυτός ετοιμάζει του χρόνου μια ομάδα που θα ρίχνει πάλι κατοστάρες…